aantekeningen

De kunstenaars wilden al het oude afschaffen en iets nieuws beginnen. Zij maakten geen gewoon schilderij of beeldhouwwerk meer, maar vervaardigden hun werkstukken van allerlei materialen, zoals treinkaartjes, takken, gevonden voorwerpen en andere rommel. Zij noemden hun manier van werken ‘dada’, een woord dat geen betekenis had. Baby’s eerste woordje is vaak ‘dada’. Dada-kunstwerken zien er dan ook totaal anders uit dan die van hun vroegere kunstcollega’s.

Collages en ready-mades
Duidelijke voorbeelden van het dadaïsme zijn collages, fotomontages of de ready-made-kunstwerken van Marcel Duchamp zoals de ‘Fietswiel’ en ‘Fontein’.

Wat is kunst?
Raoul Hausmann, collage Raoul Hausmann, Portret van Georg Grosz, 1920, collage, verblijfplaats onbekend
De grote hamvraag kwam hierdoor ter sprake, namelijk: wat is kunst? Tot op de dag van vandaag is hier geen eenduidig antwoord op te geven. Een echte definitie van kunst is er nog steeds niet omdat mensen altijd een andere opvatting hebben over wat het nu precies is. De tijdgeest is ook bepalend. Dat is ook niet zo gek; kunst in de middeleeuwen werd anders beleefd dan kunst in bijvoorbeeld de 17e eeuw of in onze huidige tijd.

Schrijvende dadaïsten
Dadaïsten waren niet alleen beeldend kunstenaars maar ook schrijvers. Door de verschrikkelijke gebeurtenissen van de eerste wereldoorlog (WOI) hadden zij een hekel gekregen aan de tradities van de maatschappij. Zij keerden het materialisme de rug toe. Vaak werd er over de compositie van een collage niet zorgvuldig nagedacht maar scheurden ze stukken papier uit en lieten dit vallen de positie van de papierstukjes helemaal willekeurig was.

Duchamp wenste niet meer geassocieerd te worden met wat hij “netvliesschilderkunst” noemde. Hij wilde niet alleen zintuigen prikkelen, hij wilde de mensen laten nadenken bij zijn werken, waardoor het een intellectuele waarde zou krijgen. Bij hem was het concept zo belangrijk, dat hij zelfs ordinaire gebruiksvoorwerpen onder zijn naam, of een van zijn peudoniemen, kon verkopen als kunst.

Zijn bedoeling met kunst was in eerste instantie het openbreken van voorwerpen, ze ontleden zoals kubisten vóór hem dat hadden gedaan. Toch wilde hij meer, hij wilde statische beelden weergeven. Dit wilde hij niet doen in dienst van het schilderen. Hij wilde het schilderen juist in dienst stellen van de idee, waarbij de titel het belangrijkste uitgangspunt zou worden. Ook vond hij de compositie, de werkelijke tekening, erg belangrijk in zijn werk als kunstenaar. Daarbij besteedde hij vooral aandacht aan de nauwkeurigheid van zo’n exacte tekening. Duchamp wilde niet dat zijn werk zinvol zou zijn. Het moest een deel van de weg naar een zinvol bestaan worden. Er moest in gedacht worden en dus vooral prikkelend zijn voor de hersenen.
In zijn periodes als kunstenaar maakte Duchamp afwisselen gebruik van kunst en anti-kunst als reactie op de heersende smaak, want alleen dat zou échte emoties vrij kunnen maken. Duchamp vond daarbij vooral belangrijk dat hij zichzelf daarbij iedere keer weer zou tegenspreken, want alleen dan zou hij goed werk kunnen leveren en niet in een stroom van zintuiglijke prikkelingen raken.

Deze manier van werken, maar vooral van denken, zorgde ervoor dat hij in 1914 afweek van zijn kubistische schilderkunst (waaronder ook zijn in 1912 geproduceeerde Naakt, een trap afkomend valt) en zijn eerste ready made maakte in de vorm van een flessenrek.
Duchamp was zeker niet spraakzaam en als toelichting op zijn ready mades gaf hij dan ook alleen dat er gedacht moest worden. Wat zijn interpretatie van het werk was leek hem niet van belang.

Hij haalde wel naar voren dat iedere interpretatie een mogelijke waarheid was, maar daar had alleen diegene wat aan die deze creatieve uiting van interpreteren geformuleerd had. Men was volgens Duchamp dus best in staat een meing te vormen over zijn werk, maar dit was nooit de waarheid achter dit werk.
Marcel Duchamp maakte een aantal ready mades, maar zeker niet veel. Hij vond dat het aantal ready mades beperkt moest blijven, anders zou de intellectuele waarde ervan onderschat kunnen worden.

Duchamp heeft zichzelf nooit als kunstenaar uitgegeven, hij voelde zichzelf geen kunstenaar, aangezien hij dit zelf geen écht beroep vond, want kunst mocht nooit een doel zijn in zijn leven. Kunst was in zijn ogen slechts een uitdrukkingsmogelijkheid die zou kunnen leiden tot een zinvol bestaan. Geen wonder dus dat Duchamp zich in zijn leven meerdere malen voor langere tijd terugtrok om zich te wijden aan een andere grote passie in zijn leven; schaken.

Bij het schaken was alleen de gedachtenwereld belangrijk, zintuiglijke prikkelingen speelden hier absoluut geen rol in. Duchamp leek zich vaak volledig terug te trekken in die andere wereld van schaken, reizen en schrijven. Toch is hij steeds weer ‘teruggekomen’ als kunstenaar, waarbij hij ready mades afwisselde met schilderijen en installaties. Daarbij zijn duidelijk verschillende periodes aan te wijzen in zijn leven.

Zoals een periode waarin hij jarenlang bezig was met zijn eerste grote levenswerk; Het grote glas of De bruid door haar vrijgezellen ontbloot, zelfs. (een verzameling van technische tekeningen in een nietwerkende machine). Na een periode van schaken stort hij zich op een reeks van ready mades om zich na een schaakperiode weer te wijden aan zijn tweede levenswerk; Gegeven zijn; 1. de waterval, 2. het lichtgas.

Frottage (Frans voor "wrijven", afgeleid van het werkwoord frotter) is een techniek die erin bestaat de beelddrager op een bepaalde ondergrond te plaatsen en er vervolgens met bijvoorbeeld potlood of waskrijt over te wrijven, waardoor men door de textuur, of onregelmatigheid van het oppervlak (bijvoorbeeld tegen een boomstam) een bepaald effect creëert. Deze toevallige factoren zijn zeer kenmerkend voor dergelijke technieken en worden ondergebracht onder de noemer écriture automatique.
Onder meer kunstenaar Max Ernst paste dit toe in zijn werken, bijvoorbeeld in de collageroman Une semaine de bonté (1934).

Was een Duitse surrealistische kunstenaar, schilder en beeldhouwer en een geestverwant van Marcel Duchamp.

Zijn werken worden gerekend tot het dadaïsme en het surrealisme. Hij ontwikkelde een hele reeks technieken die de traditionele schilderkunst, grafiek en zelfs sculptuur moesten vervangen. Technieken als collage, frottage, grattage, raclage, assemblage, dripping en décalcomanie zijn tot het standaardrepertoire van vele twintigste-eeuwse kunstenaars gaan behoren.

Ernst heeft altijd een fascinatie voor vogels gehad, een thema dat men keer op keer terugziet in zijn werk. Zijn alter-ego in zijn schilderijen, genaamd Loplop, was een vogel waarvan Ernst suggereerde dat het een extensie van hemzelf was, voortkomend uit een vroegere verwarring van vogels met mensen.

In zijn jeugd had Ernst namelijk een vogel die stierf op de geboortedag van zijn zusje. Loplop duikt ook geregeld op in collages van andere kunstenaars en is dan altijd een soort kruising tussen een vogel en een voet, over het werk van een andere kunstenaar heengeplakt. Vogels blijven terugkomen in Ernsts werk zoals "Angel of Heart and Home" en "Robing of the Bride" van na de tweede Wereldoorlog..

Duitse grafisch ontwerper en typograaf, geboren 2 april 1902 Leipzig - overleden 11 augustus 1974 in Locarno, Zwitserland.

Tschichold prefereerde - in tegenstelling tot het toentertijd gebruikelijke handgeschept papier met speciale lettertypen - standaard letters op commercieel, standaard formaten drukpapier. Een veelgebruikt lettertype van zijn hand is de Sabon (1966/1967).

Die neue Typogaphie
Zijn meest toonaangevende werk is wel zijn 'instructie' boek 'Die neue Typographie' uit 1928 dat een manifest was voor modern design waarin hij alle niet tot de schreefloze letter behorende klassen lettertypen afkraakte. Hij entameerde in dit boek vele Modernistische design concepten, waaronder de voorkeur voor niet-symmetrische ontwerpen op titelpagina's en het belang van fotografie in drukwerk. Ook propageerde hij het gebruik van standaard papierformaten zoals de DIN (Deutsche Industrie Norm) voor drukwerk, en legde hij uit hoe effectief gebruik te maken van verschillende letterzwaartes en -groottes om snel en gemakkelijk informatie over te brengen.
Na het boek 'Die neue Typographie' kwam nog een serie praktische handleidingen uit, waarin hij de principes van Modernistische typografie uiteenzette die een grote invloed had op de Duitse drukwereld.

Classicisme
Die neue Typographie geldt tot op de dag van vandaag als een standaardwerk over typografie. Tschichold week zelf echter steeds verder af van deze ideeën die hij later te extreem zou noemen en begaf zich in een meer classicistische richting: onder andere te zien in zijn lettertype Saskia uit 1932 die klassieke Romeinlettervormen bevat. Hij zou later het modernistische ontwerp zelfs nog veroordelen als inherent autoritair en fascistisch. In een brief uit 1945 schrijft hij: 'Ooit was ik een voorstander van DIN-formaten maar nu niet meer. (....) Nu zie ik DIN als een uitvinding van de duivel, een misdaad tegen de ziel.'

Wol is vooral bekend om zijn schilderijen van grote , zwarte , gestencilde letters op wit canvases.Wool begon te woord schilderijen te maken in de late jaren 1980 , naar verluidt na het zien van graffiti op een gloednieuwe witte vrachtwagen . Met behulp van een systeem van alliteratie , met de woorden vaak onderbroken door een grid-systeem , of met de verwijderde.

Op 303 Gallery in 1988 , wol en collega- kunstenaar Robert Gober presenteerde een gezamenlijke tentoonstelling en installatie welke rudimentaire tekst gebaseerde schilderen, Apocalypse Now Wol 's opgenomen . Het werk kenmerkt woorden van een beroemde lijn in Francis Ford Coppola 's film Apocalypse Now , op basis van de Joseph Conrad roman Heart of Darkness . Vanaf de vroege jaren 1990 door het heden , is de zeefdruk is een primaire instrument in practice.In Wool 's zijn abstracte schilderijen Wol brengt figuren en de misvormde , tekenen en schilderen , spontane impulsen en doordachte ideeën . Hij tekent lijnen op het doek met een spuitpistool en vervolgens , direct na , veegt weer uit met een doek gedrenkt in oplosmiddel om een nieuw beeld waarin duidelijke regels moeten hun eigen staan tegen besmeurde oppervlakken geven .
Schrijven in 2000 , in The New York Times , respons Ken Johnson gemarkeerd Wol om een waarneming op de straat als significant, " in de jaren 1980 , Christopher Wool was bezig met een Neo - Pop soort schilderij met commerciële rollen om decoratieve patronen gelden voor witte panelen . op een dag zag hij een nieuwe witte vrachtwagen geschonden door de gespoten woorden ' seks' en ' luv . ' De heer Wol maakte zijn eigen schilderij met die woorden en ging over tot schilderijen te maken met grote , zwarte gestencilde brieven zeggen dingen als ' Run Dog Run ' of ' het huis verkopen , verkopen de auto , verkopen de kinderen . ' De schilderijen veroverde de enge , euforische stemming van een hoogvliegende periode niet anders dan de onze. "
Hoewel Wol is vooral bekend als schilder , heeft hij een grote hoeveelheid zwart- wit foto's genomen in de nacht in de straten tussen de Lower East Side en Chinatown vergaard . Oorspronkelijk begonnen in het midden van de jaren 1990 , werd het project hervat en voltooid in 2002 . East Broadway Breakdown , een boek te reproduceren alle 160 foto's , werd uitgegeven door Holzwarth Publications in 2004 .
In 2012 , wol droegen de set ontwerp voor bewegende onderdelen , een stuk bedacht door Benjamin Millepied 's LA Dance Project