aantekeningen2

Haeckel is vooral bekend van zijn recapitulatietheorie en de tekeningen van embryo's die hij ter illustratie van zijn theorie maakte. Haeckels recapitulatietheorie houdt in dat een organisme tijdens zijn ontogenie (embryonale ontwikkeling tot de uiteindelijke volwassen vorm) alle stadia van zijn evolutie doorloopt; kort gezegd: de ontogenie is een recapitulatie van de fylogenie. Zo zag men volgens Haeckel bij zoogdieren eerst een eencelligenstadium, dan een vissenstadium, dan een reptielenstadium enz. tot de huidige vorm. Hoewel er diepgaande evolutionaire overeenkomsten zijn in de ontogenese van organismen, is de recapitulatietheorie een paar flinke stappen te ver gebleken. Ook is gebleken dat Haeckel zijn tekeningen van embryo's had "aangepast" ter ondersteuning van zijn theorie, waarbij overigens niet zeker is of hij dat bewust heeft gedaan. De fouten in de tekeningen werden al snel door evolutiebiologen aangetoond. Na op zijn fouten te zijn gewezen, ondanks dat hij deze met de middelen van toen niet gezien kan hebben, heeft hij de tekeningen aangepast en opnieuw gepubliceerd

In 1964 vestigde hij zich in Californië waar hij een meer realistische schilderswijze ontwikkelde. Hij gebruikte vanaf dat moment niet langer olieverf, maar werkte alleen nog in acrylverf. Veelvoorkomende thema's in zijn werk zijn zwembaden, portretten en landschappen.

Een van zijn bekendste werken is het doek A bigger splash (1967) (te zien in Tate Modern, Londen), waarop een zwembad te zien is. Maar ook schilderde hij vaak zijn twee teckels Boogie en Stanley, uitingen van homoseksuele liefde en stillevens.
Enkele jaren later begon hij foto's in zijn schilderijen te verwerken, een begin van talrijke collages bestaande uit foto's die op een kubistische manier bij elkaar zijn gebracht. Het streven van deze collages was het aantonen dat enkelvoudige afbeeldingen beperkt zijn: in een standaard foto is het nooit mogelijk om te vangen wat iemand ziet als hij naar een ruimtelijk voorwerp kijkt. Om dit toch enigszins te herstellen probeert Hockney met deze joiners (zo genoemd vanwege het samenvoegen van verschillende foto's) toch de meer drie-dimensionale werkelijkheid te vangen op een natuurgetrouwe manier.

In de jaren 90 na de dood van zijn moeder keerde Hockney met zijn partner terug naar Yorkshire, Engeland, waarna hij begon met het schilderen van het karakteristieke landschap daar. In 2012-2013 was een retrospectief van deze werken te zien in de Royal Academy in Londen, het Guggenheim in Bilbao en het Museum Ludwig in Keulen.
Van Hockney is bekend dat hij synesthesie heeft, een eigenschap waarbij men muziek of woorden als kleuren kan zien of proeven.