Piet Schreuders is een Nederlands grafisch ontwerper, kleine uitgever en radioprogrammamaker.

Vanaf 1969 studeerde hij rechten en Nederlands in Amsterdam maar ging zich uiteindelijk richten op vormgeving. Hij werkte mee aan de vormgeving van onder andere Aloha en Hitweek. In 1977 zette hij zijn kritische kijk op vormgeving uiteen in zijn boek Lay In, Lay Out. Later werd hij art director van de VPRO Gids en kreeg daarvoor in 2003 de Mercur Award voor beste art director.

Hij ontwierp voor onder andere het Rijksmuseum en Koot & Bie (waaronder de Juinensche Courant). Schreuders maakte voor de VPRO de radioprogramma's Vrije Geluiden en tussen 1992 en 2000 Instituut Schreuders. Verder ontwierp hij cd-hoesjes en boekomslagen. Hij is ontwerper en uitgever van de tijdschriften De Poezenkrant (sinds 1974) en Furore.
























In 1979 maakte hij samen met Theo Uittenbogaard een documentaire over typografie in krant, voor film, op TV en op straat in Los Angeles en Hollywoord getiteld: HOLLYWOOD AT LAST!, Letters in Los Angeles voor de VPRO, met de -door hem vervaardigde- uitgebreidste aftiteling ooit vertoond. In 1999 was hij onderwerp van De bril van Piet Schreuders, een aflevering van Het uur van de wolf.

PIET SCHREUDERS

MAX KISMAN

Max Kisman studeert tussen 1972 en 1977 verschillende richtingen, waaronder typografie, illustratie, animatie en grafische vormgeving, aan de AKI in Enschede en aan de Rietveld Academie in Amsterdam. Na zijn afstuderen werkt hij voornamelijk als grafisch vormgever en typograaf, bijvoorbeeld voor de tijdschriften Vinyl, TYP/Typografisch Papier en Language Technology/Electric World.




































Wat opvalt is dat Kisman het omroeplogo van Willem van den Berg niet gebruikt in zijn stationcalls en programmaintroducties. In plaats daarvan gebruikt hij het door hem ontworpen lettertype 'Fudoni' (een combinatie van 'Futura' en 'Bodini') om de naam van de omroep in weer te geven. Omdat hij dit heel regelmatig doet wordt dit als het ware een tweede VPRO-logo. Voor zijn televisievormgeving ontvangt Kisman twee prijzen: de Publieksprijs van de Design Awards Rotterdam voor de VPRO-ontwerpen in 1995 en de H.N. Werkmanprijs voor de stationcalls van het seizoen 1994-1995. Zijn stationcalls en programmaintroducties worden door de VPRO op twee video's uitgegeven en zijn VPRO-ontwerpen worden opgenomen in de collectie van het Stedelijk Museum te Amsterdam.












Kisman houdt zich in de periode dat hij hoofdontwerper is bij de VPRO ook bezig met de ontwikkelingen van projecten onder de noemer 'De Digitale VPRO'. Hieronder valt bijvoorbeeld de website die in 1994 on-line gaat en door Max Kisman en Mieke Gerritzen ontworpen is. Verder werkt hij als ontwerper en redacteur mee aan het programma Prima Vista (VPRO, 1991-1993) waar ook de ontwerpers Rob Schröder en Lies Ros uit collectief 'Wild Plakken' bij betrokken zijn.








































Kisman is vanaf 1994 ook art-director van tijdschrift Wired (voorheen Language Technology/ Electric World). Zo rond 1997 heeft Wired grootse multimediale plannen en Kisman vertrekt naar San Francisco om daar voor Wired-televisie en -internet te gaan werken. Verder gaat hij in San Francisco les geven en start hij zijn eigen type foundry op. Vanaf 2006 woont de ontwerper weer in Nederland en werkt hij onder andere als illustrator voor De Volkskrant.

THONIK

Thonik is een ontwerpbureau in Amsterdam, opgericht door Thomas Widdershoven en Nikki Gonnissen. Het is vooral bekend wegens werk voor de culturele sector en non-profitorganisaties.




















Een van de bekendste opdrachtgevers is de Socialistische Partij waarvoor Thonik in 2006 een nieuwe huisstijl ontwierp. Ook is Thonik sinds 2006 medeverantwoordelijk voor de verkiezingscampagnes van de Socialistische Partij (in samenwerking met Niko Koffeman). Voor dit werk ontving het bureau in 2006 de Nederlandse Designprijs en in 2007 de Rotterdam Designprijs. In 2008 werd tijdens een uur durende uitzending bekendgemaakt dat Thonik de Gouden Loeki 2008 had gewonnen met de productie van de tv-commercial 'Thuiszorg' voor de Socialistische Partij waarin de situatie in de Nederlandse thuiszorg aan de kaak werd gesteld.




















Andere bekende opdrachtgevers zijn de gemeente Amsterdam, Openbare Bibliotheek Amsterdam, museum Boijmans van Beuningen en Triodos Bank. Thonik is tevens verantwoordelijk voor de nieuwe huisstijl en campagnes van NRC en VPRO die in 2010 werden gelanceerd.

























Thonik had solo-exposities in 2008 in het Shanghai Art Museum (China), in 2009 in Spiral Art Center in Tokyo (Japan), en in 2010 in Galerie Anatome en het Institut Neerlandais in Parijs (Frankrijk).









































Het bureau veroorzaakte enig rumoer met zijn in fel oranje uitgevoerde onderkomen, een ontwerp van architectenbureau MVRDV, op een binnenterrein tussen de Weesperzijde en de Wibautstraat. Na aanmerkingen van omwonenden werd het bouwwerk appelgroen overgeverfd. Inmiddels is het bedrijf binnen de stad verhuisd naar de Vijzelgracht.

ADRIAN FRUTIGER

Opleiding
Toen hij zestien jaar was genoot hij een vierjarige stage-opleiding tot typograaf bij drukker Otto Schärffli in Interlaken; tussen 1949 en 1951 studeerde hij onder Walter Käch en Alfred Willimann op de Kunstgewerbeschule (school voor kunstnijverheid) in Zürich, waar monumentale Romeinse inscripties met doordruktechniek werden bestudeerd. Op de Kunstgewerbeschule leerde Frutiger aanvankelijk de kalligrafie.























Frutiger
In de jaren 70 vroeg de RATP, de Parijse openbaarvervoermaatschappij, Frutiger de Parijse metroborden te bestuderen. Daarop maakte hij een variant van Univers - een set van kapitalen en cijfers geënt op het wit-op-donkerblauw bij schaars licht.
Het succes van dit moderne 'humane' lettertype zette de Franse luchtvaartmaatschappij ertoe aan om opdracht te geven voor een alfabet voor de bewegwijzering op de nieuwe internationale luchthaven 'Charles de Gaulle' in de Parijse voorstad Roissy. De opdracht luidde om een lettertype voor wegwijzers te maken dat zowel van verre als onder een hoek goed en snel leesbaar was. Frutiger overwoog de Univers aan te passen, maar vond dat zelf te "zestiger-jaren".


Voorbeeld van Frutiger
Het uiteindelijke resultaat werd een samenvoeging van de Univers met organische invloeden van de Gill Sans (een schreefloos lettertype door Eric Gill), van Edward Johnstons lettertype voor London Transport, en van de Antique Olive door Roger Excoffon. Oorspronkelijk heette de letter Roissy, en werd hernoemd naar Frutiger nadat Mergenthaler Linotype Company het voor algemeen gebruik publiceerde in 1976.

DAMIEN HIRST

Zijn bekendste werken zijn dieren (onder meer een tijgerhaai, schaap en een koe) die in een aquarium zijn gepreserveerd in formaldehyde. Vaak dragen deze werken een lange titel, die niets te maken heeft of lijkt te hebben met het beest. De installatie met de haai (1991) heet bijvoorbeeld The Physical Impossibility Of Death In The Mind Of Someone Living (vrij vertaald: De fysieke onmogelijkheid van de dood in de geest van iemand die leeft).



















Dit werk werd begin jaren tachtig aangekocht door de Britse kunstverzamelaar Charles Saatchi en in 2004 voor £ 6,5 miljoen (€ 9,3 miljoen) doorverkocht aan Hedgefonds-Manager Steven Cohen. Daardoor won Saatchi niet alleen € 9.225.000, maar promoveerde ook Damien Hirst, op Jasper Johns na, tot de duurste nog levende kunstenaar.

Enkele andere werken zijn The Dream, Het Gouden Kalf en The Incredible Journey. Hirsts werk Lullaby Spring werd in juni 2007 bij Sotheby's voor € 14,5 miljoen bij opbod verkocht. Daardoor ging het om het duurst geveilde kunstwerk ooit van een nog levende kunstenaar.
In september 2008 bood Hirst werk in eigen beheer te koop aan, zonder gebruik te maken van de diensten van de New Yorkse galeriehouder Larry Gagosian. Verkocht werd een nieuw werk genaamd Het Gouden Kalf bestaande uit een verchroomde toonkast met een op sterk water gezet stierkalf, met vergulde horens en hoeven met 18 karaat goud.




















Een ander bekend werk is For the Love of God, een platina afgietsel van een schedel van een 18e-eeuwse Europeaan, bezet met 8601 diamanten, waarvan een roze van 52,4 karaat. In 2010 maakte Hirst een versie van For the Love of God met een babyschedel genaamd For heaven's sake. De platina schedel is bedekt met 8601 kleine witte en roze diamanten en de grote roze Skull Star Diamond.




















Damien Hirst is een liefhebber van het werk van Jan Weenix.
Lance Armstrong heeft de laatste etappe van de Ronde van Frankrijk 2009 gereden op een Trek-fiets die door Hirst gedecoreerd was met vlinders. Deze fiets werd op 2 november 2009 geveild voor het bedrag van $ 500.000. Dit bedrag ging naar Livestrong, de Lance Armstrong Foundation.

Eadweard James Muybridge was een Engels fotograaf belangrijk voor zijn baanbrekende werk in fotografische studies van de beweging, en het vroege werk in motion- picture projectie . Hij nam de naam Eadweard Muybridge , geloven dat het de oorspronkelijke Angelsaksische vorm van zijn naam zijn.


Hij emigreerde naar de Verenigde Staten als een jonge man, maar bleef obscure tot 1868 , toen zijn grote foto's van Yosemite Valley , Californië , maakte hem wereldberoemd. Vandaag , Muybridge staat bekend om zijn baanbrekende werk op dierlijke motoriek in 1877 en 1878 , die meerdere camera's gebruikt om beweging in stop-motion foto's vast te leggen , en zijn zoopraxiscope , een apparaat voor het projecteren van films die dateerden van de flexibele geperforeerde film strip gebruikt in cinematografie .





























In zijn vroegere jaren in San Francisco , had Muybridge bekend om zijn landschapsfotografie geworden , in het bijzonder van de Yosemite Valley . Hij fotografeerde ook de Tlingit mensen in Alaska , en werd in opdracht van het Amerikaanse leger om de Modoc Oorlog fotograferen in 1873 . In 1874 schoot hij en doodde majoor Harry Larkyns , minnaar van zijn vrouw , maar werd vrijgesproken in een jury op grond van gerechtvaardigde doodslag .
Hij reisde voor meer dan een jaar in Midden-Amerika op een fotografische expeditie in 1875 .














In de jaren 1880 , Muybridge ging een zeer productieve periode aan de Universiteit van Pennsylvania in Philadelphia , het produceren van meer dan 100.000 afbeeldingen van dieren en mensen in beweging , het vastleggen van wat het menselijk oog niet kon onderscheiden als afzonderlijke bewegingen . Hij bracht een groot deel van zijn latere jaren geven lezingen en demonstraties van zijn fotografie en vroege film sequenties. Hij ook bewerkt en gepubliceerd compilaties van zijn werk , die sterk beïnvloed beeldend kunstenaars en het ontwikkelen van gebieden van wetenschappelijke en industriële fotografie .

In 1872 , Muybridge trouwde Flora Shallcross Stone , een gescheiden vrouw van 21 jaar , en de helft van zijn leeftijd . In 1874 , Muybridge ontdekt dat zijn jonge vrouw Flora 's vriend , een drama criticus bekend als Major Harry Larkyns , hun zeven maanden oude zoon Florado zou hebben verwekt .


Op 17 oktober , reisde hij ten noorden van San Francisco naar calistoga te sporen Larkyns . Bij het ​​vinden van hem , Muybridge zei: " Goedenavond , majoor , mijn naam is Muybridge en hier is het antwoord op de brief die u mijn vrouw gestuurd " , en schoot hem point-blank . Larkyns overleed die nacht , en Muybridge werd gearresteerd zonder protest en zet in de Napa gevangenis .
Hij werd berecht voor moord. Zijn advocaat pleitte krankzinnigheid vanwege de ernstig hoofdletsel die Muybridge in 1860 postkoets ongeluk had geleden . Ten minste vier lange tijd kennissen getuigde onder ede dat het ongeval drastisch is gewijzigd Muybridge persoonlijkheid, van geniale en aangenaam om te onstabiel en grillig.























Tijdens de proef, Muybridge onderbieden zijn eigen krankzinnigheid geval door aan te geven dat zijn acties waren met voorbedachten rade , maar hij toonde ook onverstoorbare onverschilligheid en ongecontroleerde explosies van emotie .
Vandaag de dag , de rechtszaak en transcripties zijn belangrijk voor historici en forensische neurologen , vanwege de beëdigde getuigenissen van meerdere getuigen met betrekking tot Muybridge gemoedstoestand en gedrag in het verleden . De moderne Amerikaanse componist Philip Glass vond ook het verhaal boeiend , en componeerde een opera , de Fotograaf, met een libretto mede op basis van de rechtbank transcripten van de zaak .















Kort na zijn vrijspraak in februari 1875 , Muybridge Door 1877 verliet de Verenigde Staten op een eerder geplande 9 maanden fotografie reis naar Midden-Amerika , als een "werkende ballingschap " . , Had hij het ​​werk hervat voor Leland Stanford , zoals hierboven beschreven .
Flora geprobeerd om een ​​echtscheiding te krijgen, en was aanvankelijk geen succes , maar haar tweede petitie kreeg een gunstig vonnis en een order voor alimentatie in april 1875 . Terwijl Muybridge was in Midden-Amerika , werd ze ziek en stierf in juli 1875 op de leeftijd van 24 .

Eadweard Muybridge